درکه،خاطره خوش صعود به ارتفاعات

ممکن است با گشتن در تهران بزرگ چهره ای از یک کلانشهر با هوای آلوده، مملو از بناهای کوتاه و بلند و سیمانی برای شما ثبت شود و در خاطرتان بماند؛ ولی در مناطق دیگر این استان بزرگ جاهای دیدنی و تفریحگاه های بسیاری وجود دارد که می تواند برای ساعاتی شما را از شلوغی و هیاهوی شهر و آن نازیبایی ها دور کند و در عوض در دنیایی از نشانه های زندگی و نشاط پای بگذارید. یکی از جاهایی که چنین حال و هوایی دارد و بسیار مورد توجه مردم و بخصوص اهالی تهران است و معمولا برای پیاده روی و کوه پیمایی از آن استفاده می کنند درکه است. درکه تفریحگاه و استراحتگاهیی بسیار قدیمی است که غربی ترین کوهپایه شمال تهران جای  گرفته . این منطقه از ییلاقات قدیمی و دیدنی شمیرانات می باشد. این منطقه بیشتر به سبب داشتن  طبیعتی منحصربفرد، آب و هوای بسیار عالی، کوچه باغ های قدیمی، میوه های ترش و شیرین، انار و رستوران های سنتی اش شهرت دارد.

ساکنان درکه در ساخت منازلشان از الگوی خطی، در مسیری شمالی-جنوبی که در امتداد رودخانه قرار گرفته استفاده کرده اند. این محله در واقع در، دره اوین واقع شده؛ اوین محیطی پلکانی دارد و از زیبایی های آن استخری است که  بصورت طبیعی کناره رود درکه بوحود آمده. به تدریج رستوران ها و قهوه خانه هایی سنتی و جدید در مسیر رود احداث شدند که حالا گردشگران و بومیان از آن به نام هفت حوض یاد می کنند. 

 معروف است که درکه نام خود را از درگِ  گرفته. درگ یک نوع کفش مخصوص راهپیمایی روی برف است. عده ای هم اعتقاد دارند که اسم درکه به علت وجود دره ای که بر فراز این منطقه وجود دارد بر آن نهاده شده. 

محدوده جغرافیایی:

این منطقه ییلاقی از شمال به ارتفاعات کوهستانی البرز جنوبی (رشته کوه توچال)، از شرق به خیابان درکه (اراضی دانشگاه شهید بهشتی و اوین)، از غرب به کوه توچال (سعادت آباد) و از جنوب به اوین می رسد. درکه در تقسیمات شهری تهران در محدود ناحیه یک شهرداری تهران واقع شده. در محدوده کوهستانی درکه-اوین سالانه بین۳۰۰ تا ۴۰۰ میلی متر بارندگی تخمین زده می شود  و میانگین دمای سالیانه آن هم حدود ۱۶.۷ سانتی گراد می باشد.  

تاریخچه درکه:

این منطقه بکر و دیدنی حدود ۸۰۰ سال قدمت دارد و می گویند که سنگ پایه گذاری این منطقه برای نخستین بار در قرن پنجم هجری گذاشته شده. ساداتی که در درکه زندگی می کنند از نوادگان سید محمد والی، امامزاده درکه محسوب می شوند و خود روستا هم اطراف امامزاده والی ساخته و توسعه یافته.

 اغلب بومیان این منطقه باغداری و کشاورزی می کردند و بعد از سکونت امامزاده سید محمد والی به این ده مهاجرت کردند. کم کم  جمعیت افراد روستا بیشتر شد و محله فعلی درکه پدید آمد. از ساختمان هایی که قدمت بسیار زیادی در درکه دارند می توان چند آب انبار و یک حمام را نام برد. درکه به خاطر وجود درختان و باغات بسیار زیاد و رودخانه اش، به تدریج کاتون توجه سایر افراد نیز شد و جمعیت کثیری به این خاطر به درکه آمدند. معروف است که در گذشته های دور قسمت اعظمی از هیزم تهران از این منطقه تامین می شد.