آداب برگزاری جشنواره پاراچیکو:

روز جشن پاراچیکو:

در بعدظهری زیبا و دل انگیز مردانی با لباس های رنگارنگ به و ماسک زده در حالی که می رقصند و پایکوبی می کنند وارد خیابان ها می شوند. آن ها کارناوالی زیبا را بوجود می آورند و نوازندگان اطرافشان به نواختن آهنگ های متفاوت مشغول می شوند.

تمام ماسک های این جشنواره از جنس چوب سدار هستند و نقاشی روی آن ها با روغن حاصل از حشره aje تهیه می شود.

ساز و آواز و جنب و جوش مردم همه جا را فرا می گیرد. خانوم ها تماشا می کنند، دست می زنند و می خندند. بچه ها به پیروی از مرد ها لباس خاصی به تن می کنند و در میان ان ها می رقصند. به گوشه های این کارناوال اگر نگاه کنید گروهی از بانوان با لباس های رنگی و شاد خود رقص محلی خود را به نمایش می گذارند. جشنی طولانی تا غروب آفتاب در جریان است.

با رسیدن شب از راه و تاریک شدن آسمان همه به طرف میدان اصلی و یا چادر های بزرگ و موقتی می روند. حالا میزبانان با خوراکی های خوشمزه و لذیذ و انواع نوشیدنی از میهمانان خسته خود پذیرایی می کنند.

هر کس جایی را برای نشستن انتخاب می کند و از هرغذایی می تواند بخورد.

پس از صرف غذا دوباره نوازنده های پر شور و نشاط مراسم نواختن را شروع می کنند و سایرین به شادی می پردازند و یا با دوستان خود گپ و گفت صمیمی را شروع می کنند. با اینکه هوا کاملا تاریک شده اما مردم خسته نیستند و درکنار هم بودن را به برگشتن به خانه ترجیه می دهند.

اهمیت جشنواره پاراچیکو:

سالهاست که جشن پاراچیکو به قوه خود باقیست. این جشنواره در واقع بهانه ایست که مردم پاراچیکو را به دور هم جمع می کند تا چند روز فقط به فکر خوشحال بودن و لذت بردن از زندگی باشند. در واقع تعطیلاتی که دل های مردم را به هم نزدیک تر می کند و همبستگی آن ها را افزایش می دهد. در ضمن این جشن برای استحکام و استورای فرهنگ جامعه نیز ضرورت دارد.

این جشنواره جز اهالی شهر پاراچیکو هر سال گردشگران زیادی را نیز به سوی خود جذب می کند که می تواند در آمدزایی خوبی برای مردم شهر داشته باشد. این جشنواره در ۱۶ نوامبر سال ۲۰۱۰ به میراث فرهنگی و معنوی یونسکو پیوست. 

داستان های خاص جشن پاراچیکو:

قصصد دارید کمی بیشتر افسانه ها و داستان های این جشن بگوییم. 

در افسانه ای معروف آمده که در سال ۱۷۱۱ در دوره استعمار مکزیک توسط اسپانیایی ها، دونا ماریا د انگولا بانوی ثروتمند اسپانیایی در پی دارویی برای ازبین بردن بیماری پسرش به پارچیکو سفر کرد. او تقریبا ناامید بود و هیچ طبیبی موفق نشده بود که پسرش را مداوا کند.

وارد پاراچیکو که شد او را به طبیب محلی، کوراندرو معرفی کردند. این طبیب موفق شد پسرک را نجات دهد. او توصیه کرد که مادر و فرزند به دریاچه کوچک نزدیک شهر بروند و به داخل آب دریاچه بروند، سپس از مردم خواست برای شادی پسر لباس به تن و ماسک بصورت برقصند. معنی پاراچیکو دقیقا همین است، برای پسر پسر.

پسر پس از رقص مردم و تلاش های مادرش و طبیب بهبود یافت.

حالا مادر خوشحال او برای قدردانی جشن بزرگی ترتیب داد تا همه شادی کنند و برقصند.