تندیس سرزمین مادری فرا می خواند در کورگان روسیه

 «یک قدم هم به عقب برداشته نشود!» این فرمانی بود که استالین -رهبر شوروی سابق در جنگ جهانی دوم- هنگام ورود مهاجمان آلمان نازی به ولگوگراد ابلاغ کرد؛ در آن هنگام این شهر را با نام استالینگراد معرفی می کردند و همین کفایت می کرد تا هیتلر هم چشم طمع به آن بدوزد، چون شوروی بزرگترین دشمن آلمان بود خیلی خوب می شد اگر هیتلر استالینگراد را به چنگ آورد، شهری که همنام رهبرش بود. 

البته این فقط علت تصرف استالینگراد محسوب نمی شد. چون استالینگراد یکی از شهرهای صنعتی شوروی محسوب می شد و به ساحل رود ولگا هم بسیار نزدیک بود. کارخانه های بزرگ ساخت جنگ افزار و تراکتور هم در این شهر فعالیت داشتند. پس فتح آن برای هیتلر، یک موفقیت بزرگ محسوب می شد و با فتح آن مسیرهای حمل و نقل شوروی در جنوب روسیه از طریق رود ولگا قطع می شد. در ضمن با تصرف استالینگراد کمک نظامی متفقین از راه ایران خیلی سخت به شوروی می رسید. همانطور که این شهر برای استالین حیاتی و مهم بود برای هیتلر هم بسیار حائز اهمیت بود.

پس جنگِ استالینگراد شروع شد؛ این نبرد اواخر اوت 1942 شروع و تا ۲ فوریه ۱۹۴۳ طول کشید. نبردی که از آن به عنوان یکی از طولانی ترین، مهلک ترین و سرنوشت سازترین جنگ های جنگ جهانی دوم و همه تاریخ بشر نام برده می شود. با شکست هایی که شوروی خورده بود سرانش می دانستند که دیگر وقت زیادی ندارند تا خود را نجات دهند. در این نبرد همه حتی غیرنظامیان اسلحه در دست می گرفتند و راهی جنگ می شدند و اگر اسلحه هم نداشتند بصورت تن به تن مبارزه می کردند.

مامایف تپه ای با ارتفاع 103 متر، مرتفع ترین نقطه شهر استالینگراد (ولگوگراد کنونی) بود پس اهمیت زیادی برای ارتش ششم آلمان نازی داشت؛ در تاریخ 13 سپتامبر 1942 آلمانی ها به استحکامات این تپه هجوم بردند. در آن هنگام نیروهای ارتش 62 شوروی از این تپه محافظت می کردند؛ ولی آلمانی ها توانستند آن را به دست آورند و هنگامی که به تپه رسیدند، قسمت های مرکزی استالینگراد را به آتش کشیدند. ولی مردان روس عقب نشینی نکردند؛ در تاریخ 16 سپتامبر 1942، ده هزار تن از ارتش روسیه بار دیگر به سمت مامایف هجوم بردند و بار دیگر آن را پس گرفتند. این تپه انقدر مهم بود که آلمانی ها بعضی اوقات در روز، 12 بار به آن یورش می بردند. بار دیگر در تاریخ 27 سپتامبر همان سال، توانستند نیمی از تپه را بدست آورند. اما در آخر در تاریخ 26 ژانویه 1943 روس ها موفق شدند مالکیت آن را بدست آورند.

سرانجام با پیروزی شوروی این  نبرد بعد از 200 روز، تمام شد؛ جان های بی گناه زیادی در این مبارزه از دست رفت و شهر استالینگراد در آتش و خون فرو رفت؛ ولی یاد آن ها هرگز از خاطر متفقین پاک نشد. روسیه پس از جنگ باید خسارت های زیادی را جبران می کرد؛ به همین علت، فرصتی نبود که بتواند یادبودی برای این مردان و زنان بسازد.

مدت ها گذشت و بار دیگر استالینگراد به روزهای اوجش باز می گشت و تصمیم گرفتند که یادبودی برای سربازان و شهدای خود بسازند. این پروژه شروع شد و بهترین جایی که می شد یادبود ساخت تپه مامایف بود. جایی که نقش بسزایی در جنگ ایفا کرد و افراد زیادی برای حفاظت از آن جان خود را دادند. بنابراین دولت روسیه مابین سال های 1959 تا 1967 شروع به ساخت پارک یادبودهای مامایف کورگان (Mamayev Kurgan) بر روی همین تپه کرد.

هم اکنون بیش از 35 هزار نفر در زیر خاک های این پارک مدفون هستند. کسانی که در جنگ استالینگراد جان خود را از دست دادند. از جمله کسانی که در این پارک دفن هستند، می توان به واسیلی چویکوف (Vasily Chuikov) اشاره کرد؛ او رهبر نیروهای شوروی در نبرد استالینگراد بود و نخستین ارتشبدی بود که خارج از شهر مسکو به خاک سپرده شد.

نفر بعدی که بسیار معروف بود و در این پارک به خاک سپرده شده، واسیلی زایتسف (Vasily Zaytsev) شهرت دارد؛ واسیلی متبهرترین تک تیرانداز ارتش سرخ بود که در زمان خدمت خود موفق شد  حدود۴۰۰ نفر از نظامیان نازی را به قتل برساند. از واسیلی به عنوان یکی از نمادهای میهن پرستی روسیه یاد می کنند چون داوطلبانه به نبرد رفت و تمام توان خود را در این جنگ بکار گرفت. جسد زایتسف را در سال 2006 در پارک یادبودها دفن شده است.

 مهم ترین قسمت پارک، همان تندیس «مامایف» یا «سرزمین مادری فرا می خواند» است. تندیسی که در هنگام احداث، مرتفع ترین سازه دنیا محسوب می شد و نامش هم، در کتاب رکوردهای گینس به ثبت رسیده است.